Στ’ αλήθεια δεν ξέρω πως μου ‘ρθε. Αλλά μου ‘ρθε και το έκανα. Ήταν ένα από τα πολλά εκείνα βράδια που μόλις πέφτεις στο κρεββάτι θυμάσαι όλα αυτά που έπρεπε να έχεις κάνει αλλά δεν έκανες, επεξεργάζεσαι όλα αυτά που συμβαίνουν σε σένα και γύρω σου και σχεδιάζεις αυτά που θα ήθελες να συμβούν. Κι εγώ, όπως κι εσείς φαντάζομαι, έχω στιγμές που με κυριεύει το άγχος κι η ανασφάλεια. Οι μαύρες σκέψεις. Τότε προσπαθώ να βάλω σε ενέργεια το σχέδιο “Τάκης Ζαχαράτος”. Ναι, καλά διαβάσατε. Τάκης Ζαχαράτος. Σε μια συνέντευξη του κάποτε, ο συμπαθέστατος αυτός (κατ’ εμέ) τύπος είχε δηλώσει πως όταν έχει μια αρνητική σκέψη να τριβελίζει το μυαλό του, σηκώνει το βλέμμα του ψηλά και σαν να της απευθύνει το λόγο της λέει: “φεύγεις λίγο, δεν με συμφέρεις”. Τέλειο; Αυτό λοιπόν εγώ το κράτησα και το ονόμασα σχέδιο “Τάκης Ζαχαράτος”. Κάπως έτσι προέκυψε κι αυτή εδώ η ιδέα. Προσπαθώντας (όχι με επιτυχία κάθε φορά, το παραδέχομαι) να ξορκίσω τις δικές μου μαύρες σκέψεις κι ανασφάλειες σκέφτηκα να κάνω αυτό εδώ το μικρό φιλμάκι και να το “πάρω αλλιώς”. Με μια” δόση” ειρωνείας για αυτό που μας συμβαίνει τα τελευταία χρόνια και μια γερή “κουταλιά” χιούμορ. Σ’ αυτή μου την … παλαβομάρα βρήκα αμέσως υποστήριξη από τις τρεις μου φίλες οι οποίες μοιράζονται μαζί μου, εκτός από τις λίγο-πολύ ίδιες ανασφάλειες και το ίδιο χιούμορ. Και μπορεί να ακούγεται κλισέ αλλά πραγματικά φίλοι μου, αυτό που έχουμε στ’ αλήθεια ανάγκη για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες της ζωής και τα σκαμπανεβάσματα της, είναι η Αγάπη, η Χαρά κι η Ευτυχία.
Δείτε εδώ το βιντεάκι μας
*Η Αμάλθεια ήταν η τροφός του Δία στο Ιδαίο Άντρο, όπου τον είχε κρύψει η μητέρα του η Ρέα για να γλυτώσει από τον πατέρα του, Κρόνο, ο οποίος έτρωγε τα παιδιά του. Άλλοτε περιγράφεται ως νύμφη Υάδα και άλλοτε ως κατσίκα, από το κέρας της οποίας τρεφόταν ο Δίας με γάλα και μέλι.
