“Μαμά, πότε θα πάμε για χόρτα στις γραμμές;”
Ήταν μία από τις αγαπημένες μου παιδικές συνήθειες. Να μαζεύω χόρτα με την μαμά μου. Ακολουθούσαμε τις γραμμές του τρένου, κι εκείνη με το μαχαιράκι της και την σακουλίτσα της παραμάσχαλα, έσκυβε για να εξερευνήσει το έδαφος και να μαζέψει λογιών λογιών χορταράκια, για να τα βάλει στις πίτες της ή απλά για να τα βράσει και να μας τα σερβίρει σαν σαλάτα. Εκείνη μάζευε κι εγώ χοροπηδούσα γύρω της σαν το κατσίκι από την χαρά μου. Τα ζοχιά, όπως μου τα έμαθε, ήταν η αδυναμία μου. Κι ακόμη είναι. Τα προτιμώ ζεστά με ελαιόλαδο και μπόλικο λεμονάκι αλλά και μια σκελίδα ψιλοκομμένο σκορδάκι, “για άρωμα” όπως έλεγε και τα προτιμούσε κι ο πατέρας μου. Και το ζουμάκι τους; Το πίνουμε κι αυτό. Γιατί όπως έλεγε κι η γιαγιά μου, “στο ζουμί είναι όλη η νοστιμιά κι η θρέψη”.
“Mom , when are we going for chorta ? “
It was one of my favorite childhood habits . To go find chorta with my mom . We followed the train tracks , and she, with her knife and her bag , was bending down to explore the ground and collect all sorts of chorta ,in order to put them in pies or just to the boil and serve them as salad . She was picking chorta and i was jumping all around her with joy . The zochia* , was my favorites . And still are. I prefer them just boiled in water, served warm, with olive oil and lots of lemon and a clove of chopped garlic. ” For extra aroma ” as my father used to say. And don’t through away, all these juice that’s left on the dish! Drink it up, cause as my grandma used to say, “all the flavour and nutrition is right there on that juice”.
*zochi, or Sonchus oleraceus (hope you get an idea of what i’m writting about)
