Ταξίδι | Μάνη – Αερόπολη

Το φετινό καλοκαίρι ήταν αρκετά “περίεργο”.

Κάποια οικογενειακά μου θέματα δεν μας επέτρεπαν τον έγκαιρο προγραμματισμό των διακοπών μας.
Στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα πειστεί πως ο τόπος διαμονής μας θα είναι και ο τόπος διακοπών μας.
Και στ’ αλήθεια δεν έχω πρόβλημα με αυτό, μιας και τα τελευταία χρόνια ζω στο Λουτράκι και μετά το κλείσιμο των σχολείων, κάθε μέρα εδώ είναι κάτι “σαν διακοπές”. Κάθε μέρα θάλασσα!
Τελικά τα φέραμε από δω, τα φέραμε απο ‘ κει κι αποφασίσαμε να αφήσουμε για λίγες μέρες τα “θέματα” μας και να κάνουμε ένα σύντομο ταξιδάκι, σε κοντινό προορισμό, οδικώς, έτσι ώστε να έχουμε την σιγουριά του “επιστρέφουμε ανά πάσα ώρα και στιγμή”.
Πολύ καιρό τώρα ήθελα να επισκεφθώ την Μάνη! Δεν είχα όμως ιδέα που και πως!
Ευτυχώς για μένα, η φίλη μου η Τινούλα μόλις είχε επιστρέψει από εκεί και μάλιστα με τις καλύτερες εντυπώσεις!
Μας πρότεινε να έχουμε ως βάση την Αρεόπολη και να κάνουμε καθημερινά μικρές εκδρομές στις κοντινότερες παραλίες.
Έτσι και κάναμε! Κι εγώ ερωτεύτηκα την Αρεόπολη!
Την Αρεόπολη με τα πέτρινα σοκάκια της, τα πέτρινα σπίτια της, τις καταπράσινες αυλές της, το χρώμα της και το φως της!

Διαμονή

Μείναμε σε ένα πετρόκτιστο ξενώνα-ξενοδοχείο, μόλις 5 λεπτά με τα πόδια από το κέντρο της Αρεόπολης,
το Achelatis Guest Houses  και φύγαμε από εκεί με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Η εξυπηρετικότητα κι η ευγένεια της Ελένης, της κυρίας Κατερίνας και των υπολοίπων έκαναν ακόμη πιο ευχάριστο το περιβάλλον.
Λάτρεψα τον συνδυασμό πέτρας και ξύλου, τα μικρά παράθυρα με τα κουρτινάκια, την υπέροχη θέα και την απίστευτη ησυχία.




Αρεόπολη
Τον ιστορικό αυτό οικισμό, ο οποίος έχει κριθεί διατηρητέος, τον περπατάς κι έχεις την αίσθηση πως θα εμφανιστεί μπροστά σου ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης με τα παλικάρια του κρατώντας τις πιστόλες και τις σπάθες του, φωνάζοντας “Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ”!
Σχεδόν σε κάθε σπίτι στη Μάνη, δίπλα από την Ελληνική σημαία κυματίζει κι η σημαία της Επαναστάσεως.
Το λευκό πανί με τον γαλάζιο σταυρό και το σύνθημα ΝΙΚΗ Η ΘΑΝΑΤΟΣ.
Σχεδόν κάθε Αρεοπολίτης έχει να σου διηγηθεί και μια λεπτομέρια για μία από τις πιο σημαντικές σελίδας της ιστορίας μας και της επανάστασης που ξεκίνησε στις 17 Μαρτίου του 1821, από την πλατεία της Αρεόπολης.

Φαγητό
Στο κεντρικό σοκάκι της Αρεόπολης που ενώνει τις δύο κεντρικές πλατείες, υπάρχουν αρκετά μαγαζιά για φαγητό.
Θα βρεις ότι επιθυμείς.
Ταβερνάκια με παραδοσιακή κουζίνα, ουζερομεζεδοπωλεία, πιτσαρία, σουβλάκια, ψητοπωλεία… τα πάντα όλα !
Δεν έφταναν οι μέρες για να τα δοκιμάσω όλα, όπου κι αν έφαγα όμως ήταν όλα πεντανόστιμα.
Ξεχώρισα τον κοκκινιστό κόκκορα με χυλοπίτες στην ταβέρνα του Μπάρμπα Πέτρου, την ομελέτα με σύγκλινο και φασκόμηλο (θα την φτιάξω κι εγώ), τις τηγανιτές πατάτες με φέτα και την τηγανιτή γραβιέρα με μαρμελάδα ντοματάκι στον Πούλο.
Ξεχώρισα επίσης το κατσικάκι με αγκινάρες και μάραθο στο Αρχοντικό (δυστυχώς παρασύρθηκα και δεν το φωτογράφισα), το οποίο επίσης θα φτιάξω σίγουρα.

Δεν πρέπει να ξεχάσω να αναφέρω τον φούρνο της Κυρά Μηλιάς, ο οποίος μας εφοδίαζε κάθε πρωί πριν φύγουμε για την παραλία.
Οι μυρωδιές από το ψωμί και τις πίτες που ψήνονταν στον ξυλόφουρνο, πλημμύριζαν την πλατεία της Αρεόπολης.
Εκεί έφαγα την καλύτερη τηγανιτή χορτόπιτα που έχω δοκιμάσει ως σήμερα.

Λιμένι
Ποτέ δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο πολύ ένα παραθαλάσσιο μέρος το οποίο όμως δεν διαθέτει την “τυπική” παραλία. Αυτήν δηλαδή που θα απλώσεις την πετσέτα σου και θα ξαπλώσεις.
Και ποτέ στη ζωή μου δεν έχω αντικρύσει τόση χαρά και ζωντάνια, όση  αντίκρυσα στην προβλήτα αυτού του όμορφου χωριού.
Μικροί και μεγάλοι με γέλια και πειράγματα, άφηναν τις σαγιονάρες τους στην άκρη (δεν έχω ξαναδεί τόσες πολλές σαγιονάρες μαζί)  και βουτούσαν στα υπέροχα νερά στο Λιμένι ξανά και ξανά και ξανά και ξανά.
Πραγματικά η τόση χαρά που είδα και ένοιωσα θα μου μείνει αξέχαστη.

Γερολιμένας

Εντυπωσιασμένη από τα βότσαλα. Τα πιο όμορφα πράσινα βότσαλα σε έναν βυθό με υπέροχα νερά και πολλά,
πάρα πολλά ψάρια.

Διρός
Δεν γίνεται να φτάσεις ως την Μάνη και να μην επισκεφθείς το Σπήλαιο του Διρού.
Δυόμιση ώρες συνολική αναμονή μέχρι να ξεκινήσει η ξενάγηση αλλά ειλικρινά άξιζε τον κόπο.
Σαρανταπέντε λεπτά ξενάγησης κι εμείς με το στόμα ανοιχτό από την απίστευτη ομορφιά του σπηλαίου το οποίο υπολογίζεται σε ενάμιση εκατομμύρια χρόνια ζωής και το οποίο ανακαλύφθηκε τυχαία κάπου στα 1900.
Μια εμπειρία που θα μας μείνει αξέχαστη.

Κι η παραλία όμως στον Διρό, θα μας μείνει αξέχαστη.
Και ειδικότερα στα παιδιά μου που έγινε η αγαπημένη τους.
Τα αλμυρίκια ήταν οι φυσικές μας ομπρέλες. Μας χάρισαν την σκιά τους για πολλές ώρες.
Τα μεγάλα λευκά βότσαλα έκαναν λίγο “δύσκολη” την πρόσβαση στο νερό αλλά μόλις έφτανες ως εκεί σε περίμενε η υπέροχη, σκούρα, παχιά άμμος που έκανε το μπάνιο πραγματική απόλαυση με ατελείωτες ώρες παιχνιδιού.

Γύθειο
Πολλή ωραία παραλία βρήκαμε και στο Γύθειο. Το όμοφο, γραφικό Γύθειο με τα υπέροχα νεοκλασσικά του, τις ψαροταβέρνες του, τα απλωμένα στον ήλιο χταποδάκια, τον μοναδικό φάρο του.
Κολυμπήσαμε σε μια αμουδερή παραλία παρέα με το κουφάρι του πλοίο Αγ. Δημήτριος, το οποίο βρίσκεται εκεί εγκατελειμένο από το 1981, αλλά αποτελεί πλέον αξιοθέατο για την περιοχή.

Όμορφη Μάνη, όμορφη Αρεόπολι
Εις το επανιδείν
Με αγάπη
Mamatsita
#TaKalokairinaMou

Ακολούθησε με στο Youtube & στα Social Media και δες όλες τις νέες μου δημοσιεύσεις!